کاشت سمعک داخل گوش چگونه انجام می شود؟

سمعک های متصل به استخوان (BAHA) یا سمعک باها با عمل جراح برای استفاده در افت های انتقالی، آمیخته به کار می رود. کاشت سمعک گوش میانی دارای سه جزء است:

1. کاشت تیتانوم
2. بخش خارجی
3. پردازشگر سیگنال

تیتانیوم کاشته شده، در یک فرآیند عمل جراحی کوتاه در داخل جمجمه در پشت لاله گوش قرار می گیرد. تیتانیوم به مرور زمان با استخوان جمجمه ترکیب می شود. پردازشگر صدا به طور واضح در پشت گوش قرار می گیرد. صدا در میکروفون پردازشگر صدا تقویت می شود و از طریق بخش خارجی به تیتانیوم کاشته شده، منتقل می شود.

بخش خارجی به عنوان یک رابط بین پردازشگر و بخش کاشته شده به کار می رود. ارتعاش بخش کاشته شده باعث ارتعش داخل جمجمه می شود. ارتعاش فیبر های عصبی گوش داخلی را بوسیله ی انتقال استخوانی تحریک می نماید.

کاربرد کاشت سمعک باها

این نوع تقویت در افراد مبتلا به کم شنوایی یکطرفه، عفونت مزمن خارجی، عفونت و بیماری گوش میانی و ناهنجار های ژنتیکی، مورد استفاده قرار می گیرد. در افراد مبتلا به کم شنوایی یکطرفه به دلیل آنکه جمجمه شروع به ارتعاش می کند، گوش (حلزون) بهتر می تواند که بوسیله ی سیگنال های از سمت گوش کم شنوا تحریک گردد.

زمانی که هیچ وسیله یا قالبی در داخل گوش وارد نشده است، گوش های دارای بیماری مزمن یا ناهنجاری، بوسیله ی استخوان نسبت به انتقال هوایی، حلزون را تحریک می کنند.

این سمعک ها مزایای زیادی دارند. همانند سمعک های انتقال استخوانی، خروجی باها نیز، ارتعاش مکانیکی است. بدلیل آنکه جنس آن تیتانیومی است، پیچ به استخوان، مجتمع یا یکپارچه می شود. سمعک شامل ویبراتوری است که به یک سرنیزه پلاستیکی جاگذاری شده در یک پایه ی جناحی تیتانیوم، متصل است که از طریق پوست عبور می کند و به انتهای خارجی پیچ ثابت تیتانیومی متصل شده است. برای آشنایی با انواع سمعک نامرئی هوشمند از جمله سمعک oticon و … می توانید مقالات سایت تهران صفیر را مطالعه کنید.

کاشت سمعک باها

ارتباط مستقیم از راه پوست مربوط به پیوند زیر پوستی است. جراحی مورد نیاز برای کاشت سمعک و فیت کردن سمعک نسبتا کوچک است. جراحی معمولا تحت بیهوشی موضعی و بر اساس مبانی سرپایی، صورت می گیرد.

در بعضی کشورها باها بطور وسیعی جایگزین سمعک های انتقالی مرسوم برای بیمارانی شده که نیاز دائمی به مرتعش کننده استخوان دارند. مسیر مکانیکی مستقیم به سمت جمجمه، ارتعاشات را به موثرتر و راحتر، منتقل شوند.  در این سمعک ها چون به تراکم و فشرده کردن پوست نیاز نیست ارتعاش موثرتری ایجاد می شود. در سمعک انتقال استخوانی مرسوم، حرکت ارتعاشی مبدل، بوسیله ی پوست و بافت های نرم زیر جلدی، جذب می شود.

گزارشات در مورد کاشت سمعک باها

مطالعات گزارش داده اند که بیماران باها را به انتقال دهنده استخوانی غیرکاشتنی، ترجیح می دهند. در کاشت سمعک ، سمعک های باها راحتی فیزیکی بیشتری فراهم می کنند. این سمعک ها نسبت به سمعک انتقال استخوانی مرسوم، کمتر نمایان است. نسبت موثر بودن باها و سمعک های انتقال استخوانی، اطمینان بخشی کمتری دارد.

به هر حال در افت انتقالی بالاتر بیمار، سمعک باها نسبت به سمعک انتقال هوایی، موثرتر است. باها یکطرفه، ارتعاشات را فقط با تضعیف بین گوشی ۵-۱۵dB، به هر دو حلزون منتقل می کند. باها دوطرفه بعضی درجات از تحریک دوگوشی واقعی را می تواند فراهم نماید.

نشان داده شده که بهبود جهت یابی، به خوبی مهارت گفتار در نویز و سکوت، مربوط به باها تکی است. باید به بیمار منظم یاد داده شود، آهسته و ملایم پوست و پایه جناحی را تمییز نماید. در موارد نادر، وسایل نصب شده، با ضربه فیزیکی از کار افتاده اند.

کاشت سمعک گوش میانی

این سمعک ها در آینده نزدیک جایگزین دیگر سمعک های قابل کاشت خواهند شد. این وسایل از خروجی مغناطیسی مبدل های پیزوالکتریک یا الکترو مغناطیسی استفاده می کنند. وسایل متنوعی برای تقویت الکتریکی سیگنال به مبدل وجود دارد. مبدل های پیزوالکتریک بر مبنای ماده ی سرامیکی عملکرد دارند. مواد سرامیکی زمانی که یک ولتاژ الکتریکی به آنها وارد می شود، شکلشان را تغییر می دهند.

آشنایی با انواع مختلف برندهای سمعک: سمعک زیمنس آلمان

جراحی در کاشت سمعک گوش میانی

این سمعک ها یا مبدل ها از یک طرف به جمجمه متصل می شود. انتهای آزاد طرف دیگر این مبدل ها به بعضی نقاط در زنجیره ی استخوانچه ای وصل می شوند. این سمعک ارتعاشات دریافتی از کانال گوش را به حلزون منتقل می کنند. در یک سیستم کاشت سمعک ، پایانه های انتها آزاد در یک صفحه باریک که بین سندانی و رکابی در تنگنا قرار گرفته شده است، بوسیله ی ورود آن به مفصل سندانی رکابی، صورت می گیرد.

در سیستم های دیگر، مبدل پیزوالکتریک، داخل یک حفره به ماستوئید متصل شده است. در این نوع بوسیله ی یک اتصال پیوسته، ارتعاشات را به سندانی منتقل می کنند. این ارتباط (اتصال) از طریق یک حفره سوراخ شده بوسیله لیزر، در سندانی قرار داده می شود.

ترانسفورماتورهای الکترومغناطیسی، آهنربای کوچک دائم که بوسیله ی سیم پیچ در داخل میدان مغناطیسی تولید می شود را در برمی گیرد. هنگامی که جریان از طریق کویل عبور می کند، آهنربا حرکت می کند. این اصل مشابه همان کاربرد در بلندگو و رسیورهای سمعک است.

در کاشت سمعک گوش میانی، آهنربا بطور محکم به بعضی نقاط در زنجیره استخوانی وصل می شود. ارتعاشات را قادر می سازد تا از آهنربا به طور مستقیم از سیستم گوش میانی عبور کند. آهنربا پرده تمپان، سندانی، مفصل سندانی-رکابی و حتی دریچه گرد را در بر می گیرد. کویل که آهنربا را تحریک می کند می تواند خارج گوش قرار گیرد. این وسیله می تواند در یک بدنه سمعک یا شل سفارشی و یا در حفره گوش میانی باشد.

مشکلات کاشت سمعک در گوش میانی

۱- افزایش سطح نویز داخلی سمعک، ناشی از نویز داخلی سمعک و یا نویزهای داخلی بدن ۲- باتری ها ممکن است که در یک بخش خارجی قرار داده شوند و یا کاشته شوند. اگر باتری ها کاشته شوند، یک یک عمل جراحی کوچک برای تعویض باتری ها،هر۳ تا ۵ ماه، مورد نیاز است.

نسبت به هر دو سمعک انتقال هوایی و انتقال استخوانی، انتظار می رود که سمعک های تمام کاشته شده فوایدی نسبت به مرئی بودن، آسودگی، فیدبک، انسداد و احتمالا کیفیت سیگنال داشته باشند.

نتیجه

در کاشت سمعک گوش سمعک های موجود در خانواده سمعک کراس ، کمتر مورد استفاده قرار میگیرند. پیشرفت های سریع تکنولوژی ممکن است بر این وضعیت در آینده نزدیک اثر بگذارند. ممکن است بعضی ادغام ها و ترکیبات تقویت کراس، با دیگر ایده های پردازش سیگنال، تصور شود. اگر شیوه های کاشت و عمر طولانی مدت باتری تغییر کند احتمالا رغبت به این پروتز بیشتر شود.