انواع کم شنوایی

شنوایی طبیعی

برای بدست آوردن ملاک های طبیعی حس­های مختلف انسان، بر روی افراد سالم و طبیعی، مقادیر هنجار بدست می آید. در زمینه شنوایی نیز به دنبال تعیین استاندارهای مشخص،محدوده طبیعی آستانه های شنوایی بدست می آید. این محدوده هنجار از افراد سالم جوان و کاملا طبیعی از نظر حس شنوایی بدست امده است. 

به خاطر ماهیت طیفی بودن حس شنوایی، محدوده ای به عنوان سطح شنوایی طبیعی مشخص می شود.  این محدوده برابر با ۱۵ دسی بل آستانه شنوایی می باشد.  لذا اگر فردی آستانه شنوایی ۱۵ دسی بل یا کمتر داشته باشد دارای حساست شنوایی نرمال است. و هر میزان آستانه از این مقدار بیشتر شود فرد دارای مشکل کم شنوایی است.

نکته قابل ذکر این است که ممکن است فردی دارای آستانه شنوایی طبیعی باشد ولی اختلال شنوایی هم داشته باشد. در این موارد منشاء مشکل مربوط به ساختارهای مرکزی شنوایی است که برای ارزیابی آن باید آزمون های تخصصی شنوایی انجام داد.

میزان کم شنوایی

به دنبال صدمه دیدن دستگاه شنوایی، دریافت و درک اصوات دچار نقصان می شود. به این معنی که برای شنیدن صداها باید سطح شدت صوتی به اندازه ای افزایش یابد تا برای فرد قابل شنیدن باشد لذا با توجه به وسیع بودن محدوده شنوایی، مقادیر افت حاصله می تواند سطوح شدتی گسترده ای را در برگیرد. استاندارهای موجود بر اساس سطح آستانه بدست آمده، طبقه بندی مشخصی را در نظر می­گیرد که بر اساس آن می توان سطح شنوایی فرد را تعریف کرد.

لذا میزان کم شنوایی علی رغم علت آن به این صورت تقسیم بندی می شود :

۱- شنوایی طبیعی (Normal): آستانه شنوایی در محدوده ۱۵ دسی بل HL و پایین تر از

۲- افت شنوایی خفیف (Slight): آستانه شنوایی ۲۵-۱۶ دسی بل HL

۳- افت شنوایی ملایم (Mild): آستانه شنوایی ۴۰-۲۶ دسی بل HL

۴- افت شنوایی متوسط (Moderate): آستانه شنوایی ۵۵-۴۱ دسی بل HL

۵- افت شنوایی متوسط-شدید (Moderately_Severe): آستانه شنوایی ۷۰-۵۶ دسی بل HL

۶- افت شنوایی شدید (Severe) : آستانه شنوایی ۹۰-۷۱ دسی بل HL

۷- افت شنوایی عمیق (Profound): آستانه شنوایی بالاتر از ۹۰ دسی بل HL

انواع کم شنوایی

آسیب وارده بر دستگاه شنوایی بر حسب محل تاثیر خود، می تواند عوارض شنیداری متفاوتی ایجاد کند. این عوارض  می تواند به صورت نشانه های قابل تفسیر بر روی نمودار ادیوگرام (نوار گوش) مشاهده کرد. برای توضیح انواع کم شنوایی لازم است ساختار گوش را به صورت کلی و مختصر بشناسیم: دستگاه شنوایی انسان شامل: ۱- گوش خارجی (لاله و کانال گوش) ۲- گوش میانی شامل پرده گوش (تمپان) و استخوانچه های گوش میانی (چکشی، سندانی، رکابی) و ۳-  گوش داخلی شامل حلزون گوش و عصب شنوایی گوش است.  علاوه بر قسمت های گفته شده به ساختارهای که در مسیرهای شنوایی از حلزون تا مغز وجود دارند و در شنیدن نقش دارند قسمت مرکزی شنوایی می گویند.

۱- کم شنوایی انتقالی : (Conductive hearing loss)

از آنجاییکه گوش خارجی و میانی نقش انتقال بهینه صدا به قسمت های داخلی تر را بر عهده دارند به این بخش ها سیستم انتقال می گویند. لذا چنانچه ضایعه ای در این قسمت ها قرار گیرد مانند ناهنجاری های لاله و مجرا، پارگی پرده گوش، عفونت های مختلف گوش میانی و غیره…افت شنوایی که ایجاد می شود افت شنوایی انتقالی در نظر می گیرند.

۲- کم شنوایی حسی– عصبی : (Sensory-Neural hearing loss )

 اختلالات مادرزادی، ژنتیکی و اکتسابی که باعث شود حلزون و یا عصب دچار اختلال عملکرد شوند افت شنوایی اتفاق می افتد لذا ه این افت شنوایی که معمولا برگشت پذیر هم نیست افت شنوایی حسی – عصبی گفته می شود. 

۳- کم شنوایی آمیخته : (Mixed hearing loss)

 علاوه بر افت انتقالی و حسی– عصبی نوع سومی از افت شنوایی وجود دارد که کم شنوایی آمیخته (Mixed) نامیده می شود که ناشی از درگیر شدن هر دو قسمت انتقال و حسی– عصبی دستگاه شنوایی است.