گوش انسان یکی از پیچیده ترین و در عین حال حساس ترین اندام های بدن است. این عضو کوچک در کنار سر، نه تنها مسئول شنیدن صداها و انتقال آن ها به مغز است، بلکه نقشی اساسی در حفظ تعادل و موقعیت بدن ایفا می کند. آناتومی گوش انسان شامل سه بخش اصلی است: گوش خارجی، گوش میانی و گوش داخلی. هرکدام از این بخش ها ساختارها و وظایف خاص خود را دارند که در هماهنگی کامل با یکدیگر، تجربه شنوایی و تعادل را برای ما امکان پذیر می سازند.
شناخت دقیق آناتومی گوش انسان کمک می کند تا اهمیت مراقبت از شنوایی و سلامت گوش را بهتر درک کنیم. بسیاری از بیماری ها و مشکلات شنوایی، ناشی از آسیب به بخش های مختلف گوش هستند؛ از پارگی پرده گوش گرفته تا عفونت گوش میانی یا مشکلات مربوط به حلزون گوش. در این مقاله، با نگاهی تخصصی و در عین حال روان، اجزای مختلف گوش را بررسی می کنیم و نقش آن ها در فرآیند شنوایی را توضیح می دهیم.
گوش خارجی: ساختار و وظیفه
گوش خارجی نخستین بخش از آناتومی گوش انسان است که وظیفه اش جمع آوری و هدایت امواج صوتی به سمت گوش میانی می باشد. این بخش شامل لاله گوش و مجرای شنوایی خارجی است. لاله گوش Auricle یا Pinna ساختاری غضروفی و پوستی دارد که با شکل منحنی و برجستگی های خاص خود، صداها را از محیط اطراف دریافت کرده و به مجرای شنوایی هدایت می کند.
مجرای شنوایی خارجی همان لوله ای است که از لاله گوش آغاز شده و تا پرده گوش ادامه می یابد. طول آن حدود ۲.۵ سانتی متر است و دیواره های آن دارای غدد ترشحی خاصی هستند که جرم گوش یا واکس گوش (Earwax) تولید می کنند. این ماده نه تنها نقش محافظتی در برابر گردوغبار و باکتری ها دارد، بلکه مانع خشک شدن مجرای گوش نیز می شود.
در واقع، گوش خارجی به عنوان دروازه ورود صدا عمل کرده و شرایط لازم را برای انتقال بی نقص امواج صوتی به بخش های عمیق تر گوش فراهم می سازد. اگر گوش خارجی دچار انسداد یا التهاب شود، کیفیت شنوایی فرد کاهش پیدا می کند.